Па любай сваей у вялікай жалобе,
Чэкае, аж ястрэб і з ім тое зробе.
Нема ўжо дзяўчынкі; сум хлопца гняце,
У сэрцы глухі жаль, як рана, цьвіце;
Дзе пойдзе, дзе гляне, стогн рвецца напрасны:
Адзін ты, адзін, небарачэ нешчасны!
Галубкіны косьці разьвеяла бура,
К другой свае вочы стары зводнік жмурэ,
Галуб-жэ, дзяўчынка і хлопец, як дзеці,
Бядуюць, што ястрэбаў шмат так на сьвеце.
|}
|
Над задумаю ніў
Маладзік бледны плыў,
Дзіваваўся з жыцьця,
Што ў нізу без пуцьця
Спало сном нежывым.
Хмарка свой бледны лік,
Дзе лунаў маладзік,
Ціхавейна ўзняла,
Шопат-рэч павела
Так с суседам сваім:
— Маладзенькі ты мой,
Абніміся са мной,—
Паплывём, паляцім,
Каб было абаім
Вольна, весела нам!
Будзем цені снаваць,
Бледнатой спавіваць
Мёртва-сьпячну зямлю,
З ёй заводзіць гульню—
Сеяць сум тут і там.
З вутлых сетак, як цін,
Я сплелася с краплін,
І мяне—сірату,
Як плыву ў высату,
Страшыць сонцэ не раз.
|
