Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/15

Гэта старонка была вычытаная

Ой, зайграю, запытаю,
За што, за якое
Плачуць песьні, як ня трэсьне
Сэрцэ маладое?
Ці у маці я дзіцяцей
Ня быў, не хаваўся?
Ці замала уздыхала,
Як з ёю прашчаўся?
Ці ніколі ня меў долі
У чужой хаціне,
Ці я ў полі ня меў волі
Пры чужой скаціне?
Ці мо’ сілы, Божэ мілы,
Калі не хватала,
Як з сахою, ці с касою
Ваюю, бывала?..
Ці ж то гэта, там, праз леты,
Як умру з надзеяй,
Мае косьці ў дзікай злосьці
Вецер не разьвее?
Не разьвее, не разсее,
Каб і сьлед не ўзьняўся,
Што гаротны і маркотны
Па сьвеце бадзяўся?
Эх, жалейка—дабрадзейка,
За што, за якое
Плачуць песьні, як ня трэсьне
Сэрцэ маладое?

|}



2.

Я ня пушчаю сьпеваю
Песьні-казкі аб Дунаю,
Хоць то сэрце с пушчай рвецца,—
А пад грушаю пахілай,
Што над бацькоўскай магілай,
Граю толькі на жалейцы.
Я ня звон, што час нам лічэ
І на вечэ праўду клічэ,