Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/191

А тут немачы нямые
Круцяць, верцяць з боку, с краю.
Зьбіўся с толку, жыць ня змога;
Вечны голад кветкі-шчасьця,
То ад Бога, то да Бога
Гоне, цісьне, як з напасьці.
Стой! Здаецца, вун зірнула,
Як-бы зорка, як-бы сонцэ!
Ах, ня тое! Адвярнула!..
Гэта шышка на сасонцэ».
Ну шукаці, як шукаці!
Цемра з нетрай скачэ скокі,
Звод хахочэ ў цёмнай гаці,
Смоўж зіркае аднавокі.
Так шукае, лазе лазам,
Просіць, моліць, заклінае,
А Дух Пушчы с пушчай разам
Успамінкі ўспамінае:
«Кінь шукаць, спраўляць скавыты,
Не чэпай маіх харомаў!
Я Дух Пушчы, дух сярдзіты,
Не спушчу нідзе нікому!
Кветкі пільна я пільную,
На замкоў замкнёна сорак,
А дарожку даў такую:
Людзкіх костачак узгорак.
Не пачуеш нашай рады,
Будзе тое і с табою!
За цьвяточак для прынады
Ты заплаціш галавою!
Як на сьвет сьвет нарадзіўся,
Як душа засела ў целі,
Ўсе ляцелі к гэтай місе,
І ні водные ня елі.
Пушча знае, што бароне,
Што ей дадзена на сховы,
Крыжам ляжэ на загоне,
А не дасьць надзець аковы.
Атчапіся, атхрысьціся!
Доляй-казкай счараваны,