Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/194

Ад кусточка да кусточка
Асьвяці мой хорам годне!
Так сьвяці, ня бойся мукі,
З верай вернай і надзеяй,—
Кветка прыйдзе сама ў рукі,
Толькі сэрцэ спапялее.
Чуеш гэта, зробіш гэтак?
Будзеш панам, слаўным князем,
А ня зробіш, сотні летак
Выць так будзеш паміж вязьзем.
Прыйдзеш, пойдзеш у нягодзе,
Віцца будзешь, як вужака,
Дзень, ці ноч, не скажэш: годзе!
Чахнуць будзеш, небарака!
Бачыш, чуеш: царство нашэ
Вечна, сільна, неўгамонна;
Духа Пушчы не застрашэ
Ні сякера, ні карона.
Не ўздымайся сухавейне,
Не вышуківай закляцьця!
Скора поўнач, скора пеўні
У тваей зайграюць хаце».
Дух гамоне, лес трасецца,
Стогнуць хвойкі і асіны,
Шум пакоцісты нясецца,
Як хто гіне, або згінуў.
Чэлавек маўчыць, марудзе,
Ў зад, у перад пройдзе, гляне.
Вось мінута, а штось будзе,
Можэ, можэ, і дастане…
Абы поўнач, як маланка,
Не змахнула цьвет закляты,—
Прахам пойдзе ўся гулянка,
Зноў год жджы на гэта сьвята!
Што?! Стаіць, глядзіць, о, Божэ!
Кветка-папараць абходзе,
Зацьвіла, як мак прыгожа,
Якбы сонцэ на усходзе.
Схамянуўся, прэ кустамі,
Як шалёны, прэцца к кветцэ;