V.
Закончыў князь, махнуў рукой;
Уходзяць тры ганцы ў сьвятліцу,
Ідуць суважнаю ступой
І князю, й княжне пакланіцца.—
А першы гэткі сьветлы быў,
Як небам сланные прамені:
Ў руцэ меў сьветач, што на зьдзіў
Усе усюдах зводзіў цені.
А быў другі і з ног, і з рук,
Як гром з жывымі пярунамі:
Ў руцэ меў стрэл жалезных пук,
І лук стальны меў за плечамі.
А трэйці быў і раб, і цар,
І слаб, і дуж ва ўсякім дзеле,
Як вечнасьць, молад быў і стар;
Меў гусьлі—на грудзях віселі.
VI.
І першы князю гэткі сказ
І княжне скажэ міласьцівай:
«Я абышоў іх тройчы раз
«І відзеў, што ешчэ ўсе жывы.
«А толькі ўсё той самы лад:
«З вачэй не зняты йшчэ павязкі,
«Ці йдуць у перад, ці назад,
«Відны сьляды цямрычнай ласкі.
«А як ішоў між іх з сьвятлом,
«Яны пачулі, ах, пачулі:
«Сьляпым заморэные сном,
«Худые рукі ў высь цягнулі.
«За мною ўсьцяж, і тут, і там
«Іх вусны бледные шэпталі:
«Аддайце сонцэ наше нам!
«На што схавалі—расхваталі?».
VII.
Другі за першым князю сказ
І княжне скажэ міласьцівай:
