«Не пад-мысьль песьня будзе каму небудзь нам—
«Канапляную возьмеш заплату.
«Знаеш славу маю, знаеш сілу маю…
«Многа знаю і чуў аб табе я,—
«І я сам, як і ты, так табе запяю…
«Ну, пара пачынаць, дабрадзею!»
Гэтак слухае, выслухаў князя гусьляр;
Заіскрыліся вочы сівые;
Патануў у скляпеннях адзін, другі ўдар,
І заплакалі струны жывые.
VII.
«Гэй, ты, князь! гэй, праслаўны на цэлы бел-сьвет!
«Не такую задумаў ты думу,—
«Не дае гусьлярам сказу золата цьвет,
«Белых хорамаў пьяные шумы.
«Скурганіў-бы душу чырванцом тваім я;
«Гусьлям, княжэ, ня пішуць законаў:
«Небу справу здае сэрцэ—думка мая,
«Сонцу, зорам, арлам толькі роўна.
«Відзіш, княжэ, загоны, лясы, сенажаць,—
«Ім пакорны я толкі з гусьлямі.
«Сілен, княжэ, каваць, галаву сілен зьняць,—
«Не скуеш толькі дум ланцугамі.
«Славен, грозен і ты, і твой хорам-астрог—
«Бье ад сьцен, цэгел лёдам зімовым,—
«Сэрцэ маеш, як гэты цэгляны парог,
«І душу—як скляпоў гэтых сховы.
VIII.
«Глянь ты, слаўны ўладар, на палеткі свае:
«Сарачні там сох бачыш, як блудзе,
«А ці чуў ты, аб чым там араты пяе?
«Дзе і як жывуць гэтые людзі?
«Глянь у лёхі свае, ў пад’зямельлі глянь, князь,
«Што настроіў пад хорамам гэтым:
«Брацьця корчацца там, табой кінуты ў гразь,
«Чэрві точуць жывых іх, раздзетых.
«Ты ўсё золатам хочэш прыцьміць, загаціць…
«Ці-ж прыгледзіўся, хорамны княжэ?
