«Кроў на золаце гэтым людзкая блішчыць,
«Кроў, якой і твая моц не змажэ.
«Ты брылянтамі ўсыпаў атласы і шоўк—
«Гэта цёртая сталь ад кайданаў,
«Гэта вісяльні петляў развіты шнурок,
«Гэта, княжэ, твае саматканы.
IX.
«Стол ты ўставіў ядой, косьці шмат пад сталом,—
«Гэта косьці бядноты рабочай,
«Пацешаешся белым, чырвоным віном,—
«Гэта сьлёзы нядолі сірочай.
«Хорам выстраіў ты, твайму воку так міл,
«Атшліфована цэгла і камень,—
«Гэта памяткі-пліты з неўчасных магіл,
«Гэта сэрц скамянеўшыхся пламень,
«Люба чуці табе скочны музыкі звон:
«Ты, дружына пьіцё асалоду,—
«А ці ўслухаўся ты, як плыве з яе стогн,
«Стогн пракляцьця табе, твайму роду?!
«Ты зьбялеў, ты дрыжыш, слаўны княжэ, ўладар!
«Госьці хмурны, а дворня знямела…
«Ну, што, княжэ? пара даць за песьню мне дар!
«Выбачай, калі сьпеў мо’ няўмела.»
X.
Князь стаіць, князь маўчыць; жуда, помста бье з воч;
Гулі зглухлі: ні жартаў, ні сьмехаў…
Думаў князь, выдумляў, дрогнуў шабляй на ўзбоч,
Толькі з лоскатам выбегла рэха.
«Гэй, ты, сонцу раўня, не на тое пазваў
«На вясельле цябе сваей княжны!…
«Ты—шалёны, старык! хто цябе дзе хаваў?
«Ты, знаць, вырадак цемры сермяжнай.
«Ты адважыўся мне на сьляпы перакор
Вызваняці сусьветные трэлі;
«Платы маю шмат я для такіх непакор,
«Хто сябе проці мне стаць асьмеліў.
«Я па князеўску ўсім і плачу, і люблю;
«Ты ня хочэш дукатаў,—ня трэба!…
