Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/260

Гэта старонка была вычытаная

Па сьцежках гэтых ходзяць
У лапцях нашы людзі.
Гэй! хто ім сьцежку ўскажэ,
Што весьці к шчасьцю будзе?..

|}

Варажбітка.

Вецер коціцца па полю,
Жытні колас гнецца прытка;
Гэй, цыганка-варажбітка,
Варажы мне маю долю,
Варажы яе с чырвонай
Зоркі, што над хатай льсьніцца,
С таго шуму, што так мчыцца
Ад дубровы ад зялёнай.
Варажы з рукі яе мне,
З рукі правай, мазалістай,
І с крынічкі таей чыстай,
Што бурліць так па каменню.
Варажы мне добрым словам
С тэй вясёлкі многакветнай,
І с тэй кнігі, с тэй прасьветнай,
Што аб шчасьці кажэ новым.
… Тваей долі німа ў кнізе,
Ні у вадзіцы, ні на небе,
Толькі ў чорным тваім хлебе,
Толькі ў світцэ, рванай рызе.
Ні на зорку залатую,
Ні с крыніцы шумнай чыстай,
А з рукі тэй мазалістай
Мужыку тут варажу я.
Ой, ты будзеш, будзеш панам,
Ні то князям, ні гэтманам:
Тваё царства ўецца кругам,
Дзе ня пройдзеш толькі плугам.
Бачэн будзеш ты ў чырвені,
Што с крывавым потам льецца,