Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/48

А тут, бацька, працуй,
З нэндзай, бедай гарцуй,
А вясною — ўжо хлеба ні званьня.
І хаця сам здыхай,
А падаткі давай,
Бо інакш — сэквэстратар загляне…
І ўсаляка бяда,
Голад пошасьць, нуда
Нас гаротных датуль будзе мучыць,
Покуль мы бедакі
Будзем ўсе дуракі,
Не пачуе нат голас магутны.
Увесь сьвет, як вялік,
Што прачнуўся мужык
У хаце ўласнай сваей каб лепш жыці.
І яго нізашто,
Не ўвядзе ў блуд ніхто:
Перастаў ён тутэйшым ўжо быці…
І хадзіў той сынок
Па ўсей вёсцы знарок,
Навучаючы люд свой сярмяжны,
Каб цану знаў сабе,
І ў сваей барацьбе
Каб быў стойкі, праворны, адважны.
І народ зразумеў,
Што ён долі ня меў,
Хоць сьвет цэлы карміў сваім потам,
Хоць дамы будаваў
І паном аддаваў —
Як жабрак сам валяўся пад плотам.
І хто ведае як
Паступаў бы бядак,
Што рабіў бы народ наш вясковы.
Мо‘ за глум і за зьдзек,
Што цярпеў цэлы век
Быў-бы мсьціцца ужо ён гатовы.