Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/49

Але зараз паны
Зазванілі ў званы,
Паднялася вяліка трынога,
Аж чужыя папы,
Як пры печцы клапы,
Заварушылісь — клікалі Бога:
— Гэта-ж страшная рэч!
Ськінуць хоча ўжо с плеч
Абавязкі мужык — хам няўдзячны:
Ужо ня ходзіць ў царкву,
Уверх дзярэ галаву;
Хлеб з мякінай яму ўжо ня смачны,
І чужая ўся косьць,
Дзе яна толькі ёсьць,
Падняла надта моцную зьвягу,
І вялікі данос
Кожны ўладзе панёс
На „мужыцкую“ гэтку адвагу.
А каб быў стары лад,
Каб ня ўстаў „мужык-гад“
Пачалі таго хлопца шукаці,
У ланцугі яго ўзяць,
Каб ня мог больш казаць,
Каб братоў больш ня мог ўсьведамляці.
Ад старога айца
Яго сына—ўдальца
З хаты роднай яму адарвалі
І на шмат доўгі час
Яго воблік ўсім згас:
У вязьніцу па доўга схавалі.
А сам бацька стары
Сох з бяды без пары
І з нуды, што ня бачыў сыночка.
Ён старэнькі ня мог
На дзірванах-палёх
Здабыць хлеба з мякінай кусочка.