бо ён на сьлед узойдзе, то і знае, што яго стралец абыйшоў. Вядома — абходжу здаліку, ён — тут жэ ты! Што-ж я адзін параджу? Вялізарны такі! У яго сьлед мае дзьве нагі хаваюцца! І страшна крыху; абыйшоў і бягу па Ёндрыся — брата майго. Раімся, каб у чатырох. Гуга! І шкода выпусьціць з рук: бэстыя, дык бэстыя — вялізарная.
Нараіліся клікнуць Мацея і Сымку. Пабег Ендрысь; я пад майданам астаўся; мне ўсюды пасьцель — паляўнічы с сабой падушак ня носе — ў лесе нойдуцца. Адны веткі пад галаву, другіе — падплечы і добра! Бяжыць Ендрысь — німа іх дома — да Маёра ў лазьню — трэба туды збегаць. Найшоў, ідуць, хоць зьміркаецца; зайшліся ў карчму люльку закурыць, ажно тут і Гамулец Эдвард проста з Рабкі — с палеваньня — тыц да іх.
— „А што тут сабраліся?“
— Так і так. Мядзьведзя абыйшоў. Душком сабраліся паны, хоць ужо цямнела. Стральцы — пехтай, а пані і падросткі — на санёх.
Чэкаю. Бяжыць Сымка Татар: „уставай, прыехалі паны!“. Я — зірк, ажно яны ўжо тут! Навязлі стрэльбаў, штуцароў і ліворвароў.
Тады Эдвард Гамулец кажэ: „скажы мне, Крэптоўскі, чы ткі той мядзьведзь ёсць?“
— А якжэ!
— „А скажы, што б рабіў, каб на цябе аднаго вышаў?“
Выбачайце паночку, як мы сойдземся, то ўжо або табе, або мне сьмерць. Так я яму сказаў, ну і давялося так зрабіць.
Пайшлі мы. Сабралося нас 16 чэлавек. Усіх ужо і ня помню, але так: быў Гамулец, Мацей,
