Зьява 5.
Гаўдэнт і Магдалена.
Магдалена. Гэта мне падабаецца! Чужому мужу кідаецца на шыю і яшчэ крычыць… Але й ты добры! Як толькі застаўся на адзін дзень без мяне, дык зараз і завёў тут шуры-муры!
Гаўдэнт. Але, коцік, нічога такога не было…
Магдалена. Не дуры галавы! Я бачыла.
Магдалена (падыходзіць да яго і вырывае яму з рук торбачку). Нашто ўзяў маю торбачку! Не чапай! (кідае яе на стол).
Гаўдэнт. Вось ты, коцік-Магдзя, уляцела сюды й ўсё крычыш ды крычыш. А несправядліва. Папраўдзе кажучы, дык я павінен крычаць, а ня ты.
Магдалена. Чаму-ж гэта? цікавасьць! Таму, што я не начавала дома? Я начавала ў Фэлькі. Не магу-ж я начаваць у аднэй хаце з чэлавекам, які без прычыны на людзей кідаецца. Я баялася, каб ты мяне ў начы не зарэзаў.
Гаўдэнт. Не, не аб тое йдзе… Але вось торбачка…
Магдалена. Што торбачка?
Гаўдэнт. Твая торбачка была ў гэтага лёкая, у Мацальскага, ці як яго?
