Старонка:Шыпшына (1927).pdf/10

БЕЛАРУСЬ

Зімой — сьнягі, мяцеліцы, завеі;
вясною — бурныя паводкі скрозь;
улетку — сумныя напевы жнеяў;
увосень — золкасьці халоднай рось.

Балоты дзікія, вазёры сінія —
Журылася над імі ўвечары зара.
І абзывалі гэтую краіну
„Заходня-рускі край“.

Ды час настаў… Загаманілі нетры,
загаманілі наскія балоты і лясы.
З усходу новага прымчалі ветры
Імклівай радасьці і шчасьця галасы.

Вось з тых часоў пачалі клікаць
краіну наскую іначай — Беларусь.
Мне помніцца вясна… Вясна Вялікая!
Па-над далінамі вясёлкавы абрус.

Ня веру я, ня веру ані ў які лёс, —
хтось выдумаў: краіна за грахі
ліе крывавыя крыніцы сьлёз,
і стогнуць, і пакутуюць браты.