Старонка:Шыпшына (1927).pdf/21

Усе сыходзяцца на ростані дарог:
— за крыўду цяжкую хай Помста пакарае…
Зьвіліся хмары, ударыў гром:
Заміж вясёлкі — зара над краем.

Віецца радасьць і зоры… зоры…
.........
Ах, гэта сон? І вось другі гудок
прарочыць сну, што праўдай загаворыць…
Ізноў гляджу, гляджу я на усток.

Зіма 1926 г.
Менск

|}