|
Жыцьцё — гэта песьня, а песьня — жыцьцё,
адгэтуль і смутак, і радасьць.
Адзін свае думы для ўсіх распасьцёр,
а думы ягоныя крадуць.
І хваляцца шчырасьцю крадзеных слоў,
і кідаюць іх на ўзьвівецер;
пялёсткі з шыпшыны зрываюць вясной, —
з калючак вяночкі віеце!
Няхай, мы з калючак вяночак зьвіем,
каралі зьбяром упрыгожыць:
ня ўпусьцім нікому мы скарбы свае, —
шыпшынай задзівіцца кожын.
Браточкі мае, дарагія мае, —
адзіная радасьць і мэта!
Таму мо‘ і грудзі ня хочуць смылець,
калі вінавацяць поэту.
Было, што за наскае слова, — касьцёр,
а сталася, бачыш, іначай.
Жыцьцё — гэта песньня, а песьня — жыцьцё,
таму і сьмяемся, і плачам.
|
