Гэта старонка не была вычытаная
Цябе не вінавачу і не дакараю,
а зайздрасьці і ў думках не нашу:
калі яна табе так моцна дарагая —
аддай усё — і песьню і душу.
І пойдзеце тады да мэты разам,
каб будаваць народу лёс,
і больш ня вернуцца былыя перагасы
з крыніцамі дзявочых сьлёз.
Мо‘ зьвінавацяць ў здрадзе да краіны —
упарта сочым мы зару…
Праз вобраз любае, чарнявае дзяўчыны
ты апяваеш нашу Беларусь.
Дык, браце мой, таварыш дарагі,
за што балюча сэрца дакараеш?
Ці-ж я поэзіі адвожу берагі
альбо зару тушу над краем?
Няхай зара гарыць, ня меркне і ня гасьне —
даволі край ахутваў туман!
Я сам-бы меў за радасьць і за шчасьце
сьпяваць пра любую, ды любае няма.
Менск
|}
