Старонка:Шыпшына (1927).pdf/55

ДАРАГІЯ МАЕ

Дарагія мае, дарагія,
паглядзеце папросту у вочы,
бо ўжо заўтра дарогі другія
хто сьлязьмі, а хто песьняй аточыць.

А здаецца нядаўна, бы ўчора,
залатая была тады восень,
і дрыжалі, дрыжалі зоры,
асыпаліся сьпелым калосьсем.

Асыпалася лісьце у ветрах,
а вятры яго несьлі далёка.
Вось чаму мне хацелася верыць
ў хараство, што ня бачыла вока.

Мы спаткаліся ў гэтую восень,
быццам сьмех, цярусіўся дождж.
.............
Адцьвілі залацістыя косы,
маладосьць ты мая, маладосьць!

‘Шчэ нядаўна, як быццам учора,
любаваўся блакітам вачэй,
а каса, аж да сіняга чорная
засьнявала асмугласьць плячэй.