Старонка:Шыпшына (1927).pdf/57

Будзе раніца, белая раніца,
замігаюць сьняжынкі, спадуць, —
мо‘ ня думы, дык сэрца параняць,
да ваколіц сваіх ня прыду.

Маладосьць тады толькі прысьніцца
і дзяўчыны асмуглай рука,
што калісь абняла над крыніцай,
будзе гнеўна нажом наракаць.

Але ўсё-ж разьвітаемся хіба?!
Хай імкненьні ня гаснуць, ня гінуць,
бо бяз радасьці — лепей пагібель,
дарагія мае, дарагія!

Верасень, 1926 г.
Менск

|}