Старонка:Шыпшына (1927).pdf/67

III

Я пайду ў паплавы ды мурожныя,
разьнясе вецер песенны звон.
сіні вечар на жытневай пожні
прыгалублю дзяўчынку ізноў.

Разьнясе вецер песенны звон,
у дуброве адклікнуцца жнеі.
Прыгалублю дзяўчынку ізноў
і журбы тады будзе ўжо меней.

У дуброве адклікнуцца жнеі,
засьпяваюць бяздонныя нетры,
і журбы тады будзе ўжо меней —
не сагнуць маладосьць маю ветры!

Сьнежань 1925 г.
Менск

|}