|
Я не чакаў, каб гэтых клёнаў шоўк,
што быў вясной зялёна-сіні,
завяў, асмужыўся, пажоўк
і згінуў марна ў ветравіньні.
Ну, што-ж?.. Няхай! — я не шкадую:
я жду вясны — клён зацьвіце.
Вось бачыў я красу другую —
дзяўчыны косы чорныя, што цень.
Няўжо яны завянуць, паліняюць, —
як белы сьнег, растане смоль?..
і сам ня ведаю, і сам ня знаю
ці радасьць сочыцца, ці боль.
Адно спазнаў, што нават рэволюцыя
пакуль ня здужае зьмяніць падзей:
сягоньня клён — гальлё калючае,
а заўтра зноў — цьвіце.
А ты, ўладар зямлі і неба,
імя якому — чалавек,
аплачаш моладасьць аднойчы каля вербаў
і посьле рад зацьвітаньню ў траве.
Нашто туга? Навошта роспач?
Нурцуй глыбей, глыбей у вір:
хай маладосьць — хвіліна проста,
дык кожны міг жыцьця лаві.
|
