лункі неабдымнай зямлі, а сонца — шчасьце жыцьця — распусьціць праменныя косы на жоўтых межах палёў.
Праз вясковыя праслы ідуць ачорненыя сьцежкі да ракі. Яна цяпер пэўна шуміць крыгамі; грудзяцца крыгі адна на другую і гоняцца, як у вадаспадзе.
Над ракой, вышэй, яшчэ малады лес — жаўтаваты, не абдзёрты ад леташняга сівога моху і шышок — кудлатымі хвоямі звоніць праўдзівую казку пра вясну. У сінім моры, над лесам, носяцца чорныя а птушкі, а малы вецер галузае з верхавінамі ялін… Тут праўда крыецца ў зелені, у жыватворчым росквіце маладых сіл.
У лесе белыя, прыгожыя, першыя кветкі — пралескі — зацьвілі слаўным цьветам…
Так, вось хочацца думаць, а думы абвіваюцца зялёнай дзеразою і губяцца ў прасторы.
Пашоў-бы, здаецца, далёка па роўнаму шляху, а тады азеленымі сьцежкамі пад ясным сонцам і сінім небам — ды ўсё-б думаў, што было, што будзе і тады-б выявіліся пачуцьці — як прастор шырокімі, як думы - вольнымі, як званы — гучнымі…
— Эх, жыцьце!.. Эх вясна!..
Неба далёка-бяздоннае, сіне-бялёсае, зацягнулася смагай, а сонца квола грэе ў сьпіну і кудлачыць салому, растрасаючы яе па дварэ.
Сяджу на прызьбе пад суседавай хатай. Гнілая салома валіцца са страхі, таму што гніець хата, вуглы абваліваюцца. Пры сонцы й вясьне, выглядае вясёлай, хоць вокны ў хаце плачуць, як у хворага старца вочы…
|
Сягоньня сьвяты дзень. |
