— Заела ты, сволач старая, мяне! з таго й радасьці няма ў жыцьці. Эх, другі-б кінуў даўно ды пашоў у сьвет — куды вочы глядзяць, а я — не магу, а я ўсё маўчу, хоць і натраўляюць блізкія людзі, як ваўка. Э-эх, людзі-і! Га-ады!..
Я зразумеў драму ў яго жыцьці.
Вуліца вясною жыве і гаварыць па свойму…
II
У садзе бельлю абрасло гальлё яблынь. Адны пялёсткі ўжо ссыпаюцца- ападаюць — можа ад едкага ветру? А другія застаюцца цьвісьці. Кучамі ляжыць згніўшае за зіму леташняе лісьце…
У садзе спазнаў: белая постаць, у рабым андараку і босая. Гэта Макарава дачка Алёна, разьвешвае на шосьце бялізну. Хустка белая падвязала кругом галаву, а з яе чорныя косы апусьціліся на гібкі ды стройны стан. Ёй мусіць гадоў васемнаццаць. Дзяўчына вясёлая, многа і часта пяе прыгожыя, заўныўна-мінорныя песьні, а голас яе — звонкі, сярэбраны. Вельмі-ж добра яна сьпявае жніўныя песьні; люба пад вечар сядзець на прызьбе ды слухаць: тут і бясконцная журба з радасьцю, вечнае каханьне і раптам — зьмена суджанага. Чуецца тады ў той песьні, як шасьцяць сьпелыя каласы і туліць цноту стары бор…
— Слаўная дзяўчына!
Многа аб гэтым думаў я вечарамі.
Я стараўся тады хоць крыху прыраўнаць яе з сабою: яна вясёлая, рэдка журыцца, а я рэдка вясёлы, а больш засмучаны. За ёю бегаюць амаль ня ўсе хлопцы, яна-ж ні к кому — і мяне зьдзіўляла гэта. Яна прыгожая, а я так сабе ды й ня сьмелы,
