Другія падслухалі ды хорам падхапілі:
|
Чымся мяне, чымся мяне калодачка біла |
Не, дзевачкі, кіньце вы вясельную, давайце другую, папрасіла Алёна, а сама сьмяецца…
— Ага-а… ня хочаш, каб табе… можа ня любіш?..
— Цішэй вы — ну-у…
|
А ў гародчыку, ў чыстакольчыку |
Сіняе, бязвоблачнае неба; жарка, а ў цішыні павявае пяшчотны вецер, калышуцца і сумуюць каласы…
|
Там Алёнка рожу палівала. |
Сумуюць і калышацца каласы, навяваюць, як вецер, дрэму, хочацца спаць на мяжы сярод васількоў, сьніць сны вось пра тое, аб чым сэнс гэтай дзявочай мары:
|
А сядзела-б я пад акошачкам, |
— Эх, песьні!
Многа ў песьні праліта простай ружовай журбы: плачуць над імі ў восень вербы, улетку каласістае збожжа. А на полі многа праліта сьлёз і крыві. Таму й так зраднілася — жніво і песьня — хто іх разлучыць?
