— Ці сум на полі, ці радасьць?
Сум і радасьць — жніво…
IX
З поля даважываюць снапы. Скрыпяць калёсы, панарад іх дражыць, ляскае. Гаворкі людзей аб ураджаі, сабраным з поля. З гародаў пахнуць сьпелыя каноплі. У сьвяты дзень да вечара гуляе на сяле моладзь…
А ў канцы лета слаўныя вечары.
Сьвецяць зоры і цёмны змрок хутае дрымоту. Каля рэчкі стаяць лозы, схіліліся з берага ў самую цемень вады за вялікай вольхаю, што так дрымотна і млосна шапаціць лісточкамі, на зялёным дзірване я чакаю Алёну.
Прыходзіць яна радасная і ўжо здалёк сьмяецца шчырай усьмешкаю. На ёй белая хустка — так падыходзіць яна к твару Алёны. Садзімся пад вольхаю, поплеч, гляджу ёй у вочы.
Думаю і гавару:
— Глядзі, які прыгожы вечар, які ён ласкавы… такое і жыцьцё… Толькі трэба ўмець жыць, каб не паддацца злыдням жыцьця…
Алёна схілілася на плячо і верыць:
— Мы з табою пераможам, Юрась, не паддадзімся!
— Так, пераможам…
Жыцьцё шырока, як зямля, думы мае — так-жа. Сон гэта — ці не? Расьце ў грудзёх шырокае і далёкае — далёкае — думы, думы!
Плёскае рэчка, нячутна вецер кудлачыць кудзер чорных валос, што выбіліся з пад хусткі Алёны. Узьнімаюцца грудзі шчасьцем непамерным, як гукі песьні пра каханьне.
