рода заснуць — сном лёгкім, як ціхая радасьць; заснуць, каб ізноў потым прачнуцца ў поўнай красе і сіле…
І ціха — ціха…
Толькі шапаціць пажоўклае лісьце.
Шэпт яго журботна — васенны нявыразна даносіцца й да сяла — у думках гоніць ціхія, маўклівыя радасьці — сум, апранутыя ў адзеньне жоўцелі. Жоўтыя лісты шапаняць, адрываюцца пакрысе ад бурых дрэў — і так ціха шапацяць пад нагамі!
Дрэвы цяпер невясёлыя да вясны. А як вырасьце зялёны ўбор на іх, тады выкажуць іншыя пачуцьці!..
І цяпер, як вясною, на небе воблакі цёмныя, белаватыя, вандруюць, шукаючы шчасыія і і горасьці. А ўверсе ізноў журавы, што ляпяць так нізка ў вырай…
На мяжы аголенага поля й сенажацяй — дуюць ветры, бор шуміць… З далёкага поля пахне халоднай сіверкай, а ў лесе ня то зацішна, ня то так прыемна чуць яго стогалосы шум сухіх гольляў з хвоямі.
Хочацца мне думаць думы шырокія, звонкія, і ізноў іці ў даль, па нязьведаных сьцежках іці, — а іх ніколі не пратопчаш ты, ніколі не абойдзеш.
Прастор змоўк, нібы памёр, слухаючы ўважна казкі зямлі ды шырыню прастораў…
У гумнах, над сялом, стаіць гульлівы стук цапоў; пах кастры мяшаецца з пахам дыму, што раніцай так нізка сьцелепца па зямлі.
А ўсюды — ні зыкаў іншых, ні гоману — толькі шапаціць пажоўклае лісьце, адрываецца і разносіцца па полю ветрам.
Сяло маўчыць, бо людзі заняты сваімі важнымі ў равамі: у кожнага думкі неяк па-восеннаму заселі
