цюжы. Маці хоча зьвесяліць сына, пяе шопатам, каб не пачуў бацька, сваю простую песьню:
|
А хмелю, мой хмелю — |
У галаве зьяўляюцца таемныя вобразы, на дзіцячы розум гоніцца ўяўленьне: маўчыць поле, шуміць гай, калышуцца пад вакном бярозкі… Ня поймеш, ці-то бура плача, ці-то русалка з лясуном?
Прагудзелі завірухі, прайшлі чарадом годы.
У мяне ёсьць новыя казкі, новыя легенды, якія можна зьдзейсьніць жыцьцём, што раней ня можна было адчуць — хоць тыя казкі сьветлыя і прыгожыя.
XIV
У сінякудрую раніцу я разьвітаўся з вёскаю. Тады яшчэ сьнег пад нагамі скрыпеў, хоць і пахла вясною. Жоўтыя праменьні сонца з крыштальнымі сьняжынкамі скачуць па аблогах мяцеліцу. Страха на нашай хаце скрывілася, быццам пашкадавала непатрэбнае.
І пашоў я…
Перш за гумнамі, тады па полю, а ў лесе ўжо стала зацішна і цёпла. Сьнег пад нагамі скрыпеў, дарожка вілася чорнай стужкаю. Думаў я па дарозе, што буду ісьці вузкімі ляснымі сьцежкамі да станцыі, а потым — выйду на шырокі ды сьветлы шлях.
На станцыі рэйкі далёка вядуць і сходзяцца на даляглядзе — далёка…
