— Трэрах-тах-тах! — гудзіць вагон, вядзе няскончаную песьню.
Жарка і душна… Успамінаецца супрадкавая песьня. Пелі яе бабы, калі сьнег ляжаў гурбамі за вакном, а на бярозах вісела шэрань: мотыў яе быў смутны, як той непагодны дзень:
|
Я ў гародзе, я ў гародзе |
Родныя мне людзі, чаму гэта шкода вас?
Такая добрая і простая вясковая дзяўчынка — Алёна…
Быў вечар, тады раньне, а вечарам — зазіхацеў агнямі горад. Тут электрычны бляск разьліты, яркае зіяньне, а людзі другія, розныя ад чмараўскіх людзей. І яны жывуць сваім адчуваньнем паўнаты ці пакутаў жыцьця.
Горад грыміць, горад гаворыць…
XV
Можна чалавека заглушыць у незразумелым зухаце, выбіць і вытаўхнуць вон; можна падрэзать яму крыльлі — і ён ня ўстане. А калі зразумее сэнс і лірыку — горада гудкоў і грукату, чалавек пойдзе ў канец гораду, ляжа на чорную адсажы зямлю, прыслухаецца да шуму і скажа:
„Горад стане новай бацькаўшчынай!“
… Лета я працаваў у горадзе, каля чыгункі, падвозіў тачкамі зямлю, слухаў гудкі машын і ўспамінаў Чмарава. Хоць і там былі свае драмы, свае нягоды, але не зраўняць з імпэтам і гулам…
