сілушкай хвасталіся і гаравалі, заліваючы нядолю брагаю.
Хадзілі асілкі ад чорнай зямлі ды білі нечысьць, што не давала жыцьця замардаваным людзём…
А было даўно.
Старыя ня помняць.
∗
∗ ∗ |
… Жыў гарапашнік мужык. А ў яго была гуляшчая дачка. Красавала, як зялёная кветка ў восень сярод жоўтай дубровы.
Зрабіў мужык гуляшчай дачцы сваёй мураваны склеп і пасадзіў яе туды.
— Будзеш сядзець, грэшная дачка мая, каб вока людзкое цябе ня бачыла.
І сонца не глядзела ў склеп, і трава жаўцела за мураванай сьцяною.
А ў гуляшчай дачкі той сын радзіўся і вырас ён вялізным, асілкам, прыгожым з твару. А маці дала яму імя — Буй-Вецер.
Разьбіў ён той склеп з двох разоў кулаком, а сам пашоў к гарапашніку-мужыку ды ў ногі старому, і кажа:
— Ёсьць у мяне сілушка і зраблю я пустазельле зямлі на пахань…
Пра сілу волата ходзіць далёкая слава.
Тады захацелася Буй-Ветру буйнай сілай памерацца і пашоў з булавою ў сорак пудоў хадзіць па зямлі — ды сьцежкамі простымі, не расьцярэблянымі нікім — глуміць зло, карчаваць пянеўе на пахань…
… І жыў тады на зямлі зьмей а дванаццаці галовах у залатых палацах, наймацнейшы з людзей тым, што піў чалавечую кроў, цмактаў яе кожны дзень… І пачалі прыгнечаныя людзі паўставаць суп-
