Зарасьлі ў даль прыгожа-песенную сьцежкі рутай-мятай пахучаю…
|
У пару вяснова-радасную, |
І трапляецца мне часамі, ідучы сьцежкай-дарогай мурожнаю зьбіраць тыя пялёсткі, завіваючы ў вянок з сініх васількоў у жыце…
∗
∗ ∗ |
Сівенькі дзядуля апавядаў мне пра гэта.
— Бывае часам у людзей гора, як хмара чорная… І сыпяцца тады сьлёзы на жоўты жвір-камень…
Нарадзіўся сын у жанчыны, і аднясла яна дзіцё-сына на сіні Дунай.
— Ой, ты ціхі Дунай, калышы маё дзіцё! — так пяецца ў той песьні.
Ішлі гады карагодам-чарадою.
І расла ў той краіне кветка палёў ды лясоў — дзяўчына красуня…
Ішлі гады карагодам-чарадою.
Узгадаваў Дунай на сініх грудзёх сына забытага людзьмі.
Сустрэліся ў пару маладую на гора ліхое дзяўчына-красуня з хлапцом забытым людзьмі, і моцна закахаліся, як ня можна кахаць жыцьцё. А па старому звычаю дзядоў-продкаў іх ашлюбавалі…
Толькі тады праведалі, што дзеці адной мацеры — брат ды сястра.
Нельга было зламаць закон той страшэнны, і ня было моцы чалавечаму адчуваньню разьвязаць гэта простым розумам…
