Ласкава-вясёлае, сьмяшліва-сіняе, як сьветлая дарога жыцьця — бясконцным абрусам слалася мора.
А часам было лютае, трывожнае, як думкі злодзея — тады яно гнала чалавека, узьнімала ў грудзёх абурэньні хвалі за крыўду…
Маладыя кахаліся зорнымі вечарамі пры ўсплёсках мора. Душа ірвалася некуды ў далеч — у той стэп няслася з ветрам. І простаму сэрцу хацелася расказаць другому паслухмянаму сэрцу аб шчасьці ды горасьці.
А песьні ня ведалі.
Таму й жылі так, бязрадасна, бо не маглі зьліць накіп душы ў нешта прасторнае і неабдымнае.
Так было…
∗
∗ ∗ |
Малады пастух пасьвіў статак ля мора. Вабіла яно, як сябра, і з гэтага берагу сьмяялася чаратамі і трысьцём.
Многа раз гаманіў ён з морам, а яно было такое прыгожае, такое бунтоўнае і ласкавае, — што паліла кроў, як першы пацалунак маладой пастушкі.
І не аднойчы казаў сабе:
— Эх, мора! Люблю я цябе бясконца.
Казаў, і любіў проста, як умеў…
І здарылася раз нешта нязвычайнае: выплыла з ціха-сіняга мора дзяўчына дзіўнай прыгожасьці. Марскою царыцай здавалася яна. Бліскучае, хітрае сонца грэла ў яе пралескавых вачох, а на грудзёх блішчэлі дыямэнты, абвітыя каралямі з жоўтых і сініх красак.
І яна засьпявала.
