Малады пастух — у зрэб‘ях — стаяў зачарованы. Ніколі ён ня чуў ні такіх зыкаў, што расьлі, як срэбраныя званы, то зьніжаліся да шуму лістоў, ні такога хараства ды раздольля. Песьня-ж была простая: струменіла да сінючага неба, цалавала мора, зямлю, прастор. І шмат чаго гаварылася ў той песьні: апявалася праца, жыцьцё бяздольнага чалавека — ад самай труны да калыскі.
Малады пастух палюбіў мора і песьні.
Зрэзаў на беразе трысьцё і зрабіў сабе жалейку, тады самі песьні лезьлі ў галаву; гойдаўся ў стэпу вецер, шумела трысьцё; мора — ласкавае, і сэрца музыкі пылала жарам…
|
— Слухайце песьню ў грудзёх: |
Складаў песьні, як умеў, выліваў з жалейкай сваю душу. І навучыўся так многа песень. Людзі-ж зьбіраліся й слухалі: песьняю хваляваў думкі, думы казалі пра жыцьцё, гналі наперад; песьні афарбоўвалі жыцьцё ў краскі. Людзі зналі песьні — вылівалі душу, быў смутак агортвала яго вясёлая песьня…
— Сьвятая праўда!
Так склалі песьні.
Так было.
І так гавораць…
∗
∗ ∗ |
Я ляжаў у глухім лесе каля вогнішча, слухаў ядраны шум хвой і глядзеў на зорна-бліскучае неба.
