|
Надаела чалавеку
Жыці, пажываці;
Пекаў сваё гора, пекаў,
Дый трэба ўміраці.
Хоць хацеў-бы можа трошка
Жыць, павесяліцца, —
Сьмерць благая кладзе ў ложка,
Кажа ня будзіцца.
І памёр. Цяпер шчасьлівы,
Не баіцца ліха…
Эй, глядзеце: дзівы, дзівы!
Сьпіць спакойна, ціха…
Але везьць гной трэба з хаты,
Каб чэрві ня елі;
Скідай, браце, свае шаты!
Вады ўжо нагрэлі…
Змылі троху вочы, сьпіну, —
Што болей наразе?!
Палажылі ў дамавіну,
Як пана, як князя.
З дамавінай на калёсы
Нясуць, як сьвятога;
Разявякаў, салапякаў
Сабралася многа.
Кожны стогне, уздыхае,
Галосе, заводзе, —
Нібы плача, сэрца мае…
Годзе лгаці, годзе!
Ну, кабыла, ну, худая,
Паволі цягніся!
Ты, істота няжывая;
Ляжы, не зваліся!
|
