(З польскага. К. Балінскага)
Ах, баранок мой, ах бараночак!
Вось і настрэўся ты мне, дружочак:
Гэткі пульхны, гэткі сыты,
І астрыжан, і памыты, —
Акурат для майго зуба.
А тут голад, проста згуба!
Зьем цябе ўраз на сьняданьне.
Знаю, знаю, ясьне пане,
Тваю воўчую натуру.
Але покуль здымеш скуру,
Адну просьбу к табе маю:
Ты ня еж мяне, як знаю,
Рвучы мяса па куску,
А — ўсяго, за адным махам:
Есьці-ж так ня стыд ваўку.
Хай так будзе! — згінь ты прахам!
Чую, хопіць сілы, духу
Глытануць цябе, як муху;
Толькі-ж мне ідзе аб тое,
Баранётка залатое:
Каб слоў на́-пуста ня кідаць,
І сябе адважным выдаць,
Бо я, праўда, не хвалюся,
З гэтым доўга не важуся:
Кожна дорага мінутка, —
Мусім справіцца мы хутка.
О, як-жа сэрца чулае тваё!
А ў нас плятуць, што ўсе ваўкі — зьвяр‘ё…
|
