Гэта старонка не была вычытаная
А вот і садочак, а вот і дамочак
Даўнейшы яго тут відаць,
Во ганак той самы, з нізкімі вакнамі, —
Будынкі таксама стаяць.
Уходзіць у сенцы, аж гнуцца каленцы,
А сэрца трасецца, баліць:
Што будзе тут скора — ці радасьць, ці гора?..
Вось дзьверы адпёр і глядзіць…
Ушоў, пазірае, сваіх пазнавае…
Ах, што-ж? Ці пазнае калі?
Заплакаў нябожа і глянуць ня можа:
Чужыя ужо там былі!..
|}
