|
Ёсьць, браткі мае вы, у нашым народзе
З даўнейшага часу паданьне адно, —
З дзядоў на унукаў ідзе, пераходзе,
І мне гэтак сама дашлося яно.
Навукі паданьне, ой, шмат захавала
Для грэшных, трусьлівых і цёмных людзей,
Ў ім бачым, што шчасьця зазнае той мала,
Хто праўды ня хоча пазнаці бардзей.
Гадоў таму многа, бяз ліку, бяз меры, —
За часу, калі сатвараўся наш сьвет,
Былі ужо створаны людзі і зьверы,
І птушкі-пяюхі усякіх прымет.
І людзі ўжо мелі усё, што хацелі:
Даліны і горы, і поле, і луг;
Лясы ўжо шумелі, дзярны зелянелі,
І пекна і міла было ўсё ўвакруг.
Аднэй толькі рэчы яшчэ не хапала:
Ні каплі вады на зямлі ня было;
Праз гэта было бяды, плачу нямала, —
Усё піць хацела, што толькі жыло.
Ўсе сталі зьбірацца і радзіцца з гора,
Як гэтай пазбыцца вялікай бяды, —
Аж сам бог урэшце усім так гавора:
„Я вас навучу, як дастаці вады.
Ваду вы мець будзеце цягам навекі;
Зьбярэцеся разам, хто жыў на зямлі,
І ямы капайце на студні, на рэкі,
А толькі к рабоце усе каб ішлі!
|
