Нуце, хлопцы, дзень далёка,
Пагуляйце, колькі воля!
Дый Сьцяпан ня зводзе з вока, —
Лішніх жартаў не пазволе.
Там і сям Сьцяпан бадзяўся,
Распазнаў сьвет доўгім векам;
Хто распусьце раз аддаўся,
Кепскім будзе чалавекам.
3
Жывець, праве, шыкам пана:
Крупаў, сала мае многа,
Хлеб вядзецца-ж у Сьцяпана
Круглы год, як у нікога,
А хлеб веены, ўсё белы…
Эй, што там казаць далёка!
Шнур зямлі ён мае цэлы,
Значыць — поўная валока.
З усёй вёскай ён у згодзе:
„Кепска“, кажа, „жыці звадай“.
Ен і ў воласьці на сходзе
Многа можа словам, радай.
Жывуць, скажа хтось вучоны,
За граніцай лепш народы;
Кормяць люду міліёны
Шахты, фабрыкі, заводы;
І у нас мінула-б ліха,
Каб настаў лад гэткі ў людзях;
Сьцёпка-ж бухне пад нос сьціха:
„А ўсё-ж бедны бедным будзе!“
4
Сьцёпкі жонка вёртка баба,
І язык… эй, што казаці!
А з рукамі і мазгамі
Трудна лепшай дзе спаткаці.
Ненаўды, што жонкі гэткай
Сьцяпан трохі і баіцца,
А найбольш, хоць то і рэдка,
Калі з сватам падхмяліцца.
