У такую тады хвілю
Знае жончыну ён плату;
Гатоў кругу даці мілю,
А цьвярозым прыйсьці ў хату.
Жонцы справіў чаравікі,
Сам-жа ў лапцях ходзе болей,
А пачуе дзе прытыкі,
Што ня меў ботаў ніколі, —
Сьцёпка скажа: „Эй, там, што ты!
Лепш па зімцы лета меці,
Пасьля лапцяў насіць боты,
Як па ботах лапці ўзьдзеці“.
5
У Сьцяпана лад між дзетак,
Лад на полі, лад у хаце,
Адным словам жывуць гэтак
Цяпер мала, пане браце.
Ад Сьцяпанавай хацінкі
Не адойдзе так убогі,
Пагарэлы без асьмінкі,
Сірата без запамогі.
Сьцёпка працы не баіцца,
Ці нуда гняце якая,
Песьняй роднай весяліцца,
Вечна весел, ня ўздыхае.
Стане хтось там наругацца,
Што так весел, хоць цьвярозы, —
„Лепей“, скажа ён, „сьмяяцца,
Як дарэмныя ліць сьлёзы“.
Да ўсяго Сьцяпан ахвочы,
Як то ёсьць прыпеў шляхочы,
І да танцу, і ружанцу,
Да выпіткі і выбіткі.
6
Плывуць леты, нібы рэкі,
Не варочаюцца болей,
Нішто жыць ня можа векі —
З сваёй, з божай нікне волі.
