|
окі маю ад сэрца патолі,
К вам ненавісьць грудзей ня крываве,
Думы рвуцца і к шчасьцю, і к славе, —
Я слуга ваш, сяброўцы па долі.
Свойскай песьняй у слоў родных цьвеце
Я хачу, што ў душу мне нагоне,
З вашых хат, з вашых спочаных гоняў,
Вашу долю, нядолю апеці;
Несьці пад саламяныя стрэхі
Ва ўсё веру, што шчасьцем быць можа,
Што надзеі цьвісьці дальш паможа;
Эй, хачу быці рэхам пацехі!
І во ў гэтакай службе, паходзе,
П‘ючы сьлёзна жоўць крыўдаў, прытыкаў,
Платы з вас не жадаю вялікай,
От, іскрынку прывету, і годзе!
А сканаю, злучуся з зямлёю,
Вы курган мне насыпце высокі,
Бо, як будзе мой дол няглыбокі,
Не знайду і па сьмерці спакою.
|
