|
вецер, і сокал, і я —
Сыны аднэй долі-жыцьця,
Наводзім маркотныя мы
І думы, і песьні адны.
*
Разьняў вецер крыльлі свае,
Ляціць і шуміць, і пяе;
Пяе а свабодзе сваей,
Пяе а бязвольлі людзей.
*
Як вецер, і я-б так ляцеў,
Як вецер, аб тым самым пеў,
Як вецер, свабодны мой дух,
Хоць гора цягаю ланцуг.
*
Пад зорамі сокал завіс,
Глядзіць паарлінаму ўніз.
Там сокалу сьвету ня жаль;
Мілей яму небная даль.
*
Як сокал, і я-б мкнуў да зор:
Там сонца, раздольле, прастор;
Бяз жалю-б пакінуў зямлю,
І хатку, і долю сваю.
*
вецер, і сокал, і я —
Сыны аднэй долі-жыцьця;
Наводзім маркотныя мы
І думы, і песьні адны.
|
