|
Выйду, выйду я з хацінкі
Ў зялёны садок;
Пайду к грушцы пад галінкі.
Пасяджу кусок.
Шуміць грушка нада мною,
Трасуцца лісткі,
Душа поўна неспакою,
Ў сэрцы жаль такі.
Навяртаюцца на вочы
Сьлёзы, як раса,
Сьветлых думак гнаць ня хоча
Моладасьць-краса.
Лятуць толькі думкі з даля,
Хмурныя, як я.
Гасяць, давяць смуткам, жалем
Прасьветласьць жыцьця.
Пяюць песьні, як з напасьці.
Як восень, зіма,
Што ня жыць мне ў волі, ў шчасьці,
Што долі няма…
Ой, ня рвіце сэрца мне так,
Думкі! Трудна жыць!
Вазьму крыкну грозна гэтак, —
Доля прыбяжыць.
Гэй, бяжы ты, гэй, ляці ты,
Доля, да мяне.
Табой, клічу, пазабыты
На яве і ў сьне.
Праўда думак: голас мрэ мой,
Долі ня чуваць,
Шуміць толькі грушка нема,
Лісточкі дрыжаць.
|
