|
Сягоньня на Ўкраіне вялікае сьвята:
Ў дзень гэты радзіўся тварэц „Кабзара“.
На ўсіх і павага, і стройныя шаты,
І песьні ня моўкнуць свайго песьняра.
Праслаўнаму бацьку ўкраінскай прасьветы
Паклон б‘е разбуджана ўся старана,
Дняпровыя воды талкуюць аб гэтым,
І думае думу стэпоў цішына.
Пясьняр-кабзарысты нікім не забыты,
Як жыў дзеля песьні, так з песьняй ня ўмёр:
Здабыў сабе славу ня з мармурнай пліты,
А з слоў, што ня крыша ні век, ні тапор.
.............[1]
Бываюць упадкі, — люд стогне балесьне;
Пясьняр паявіўся, і ўцехі зьвіняць;
Пясьняр умірае… а песьня?.. а песьня?..
Эх! каменю толькі ня дана паняць.
Жыве гэта песьня, як віхар клакоча
Над лесам магілішч, над цьмою бяжыць,
Зрывае запоры і брамы ламоча,
І крыўда нямее, і змога дрыжыць.
Калісь воклік песьні і сьвет нам адмене,
Адслоне другія пуціны жыцьця,
Шчасьлівасьці яснай узойдуць праменьні,
Аквеціцца доляю лепшай зямля.
Дык дай-жа чэсьць песьні на Ўкрайне! за Ўкрайнай
Той кожны, хто праўды ня здрадзіў жывой;
І ўспомніце „бацьку“, што пеў нязвычайна,
Што славе ўкраінскай служыў ўсёй душой.
|
