Гэта старонка не была вычытаная
V
Доўгі спалі час
Два разбойнікі
У сваёй крыві,
Неспакойнікі.
Нават тая іх
Двух забылася,
За якую так
Яны біліся.
Пакуль неяк раз
Аднаногія
Шлі мясьцінай тэй
Два убогія.
Рыюць яму-глыб
Непацешныя,
Аддаюць зямлі
Косьці грэшныя.
VI
Дзе сягоньня сьпяць
Два разбойнікі,
Там курган стаіць,
Кругом хвойнікі.
Той курган расьце
Відавідаю, —
Хто ідзе тудой,
Ветку кідае.
Хто ідзе падчас
Каля поўначы,
Страха ўбача там, —
Моліць помачы.
Так ляжаць браты,
Два разбойнікі,
І па сьмерці ўсё
Неспакойнікі.
|}
