Гэта старонка не была вычытаная
Хмары неба абляпілі, —
Каб зірнула сонца! —
Золь, слата, што ня дай божа!
Б‘ецца у ваконца.
І старэйшым і малейшым
Стужа дакучае,
А ў Мікіты — каб паленца, —
Што рабіць? — ня знае.
Думаў доўга. Што тут думаць? —
Лес не за гарою…
За сякеру — ды ў бор панскі
Сыпе пехатою.
III
Ой, багата лесам-пушчай
Нашая старонка:
Ў само неба так і лезе
Сосна за сасонкай.
Дубы, вязы, елкі, хвойкі
Хто зьмера, хто зьліча?
А як шумам загамоняць,
Так к чамусь і клічуць.
К аднэй елцы і Мікіта
Падышоў з уцехай
І давай матаць сякерай,
Толькі стогне рэха.
Сячэ сьмела і ня дбае,
Што прышоў к чужому;
Знаў, што ў лесе хто ня злодзей, —
Не гаспадар дома.
З гукам рухнула дравіна,
Ажно бор затросься.
Стаў Мікіта сабірацца
Дамоў па калёсы.
