Гэта старонка была вычытаная
IV
Каля лесу на пляцоўцы,
Між кустоў калматых,
Падкасіўшыся стаяла
Лясьнікова хата.
Жыў лясьнік у гэтай хаце
Грышка Валівода,
Чалавек не самавіты,
Хоць і мужык родам.
Усім вёскам па суседзтву
Добра ў знакі даўся:
Праз яго там і ў вастрозе
Не адзін збадзяўся.
Зубы на яго тачыла
Бедакоў ня мала, —
Лясьніковая дасьціпнасьць
Косткай усім стала.
І цяпер вось, як на ліха,
Падслухаў Мікіту:
За стральбіну, і так вале
З мінаю сярдзітай.
V
„Ты што робіш гэта, злодзей,
Начною парою?“
Наш Мікіта неўспадзеўкі
Чуе над сабою.
„Што раблю я?.. Сяку дрэва!“
Кажа ён пакорна, —
Таго як-бы і ня кеме,
Што у пушчы дворнай.
„А хто-ж, гад, табе пазволіў
Панскі лес пустошыць?
За такую, шэльма, штуку
Мала і ўкакошыць.
