Гэта старонка не была вычытаная
Давай, чорт, сваю сякеру,
А то кепска будзе!“
Лясьнік лезе да Мікіты
І бярэ за грудзі.
Штось Мікіта зноў адцяўся,
Зноў лясьнік ня змоўчыў,
І давай абое драцца,
Поўны злосьці воўчай.
VI
Хмурна неба: дожджу каплі,
Як сьлёзы ліюцца,
А Мікіта з Валіводай
Ня кідаюць, б‘юцца.
Раптам выстрал пакаціўся,
Як сказаці слова,
Далей ціха… адна пушча
Гамоне нанова.
Шуміць пушча, шуміць важна
На усе староны,
Быццам хоча заглушыці
Ўсе няшчасных стоны;
Быццам хоча сказаць сьвету
Дзерава лясное,
Як ідзе несправядліва
Ў нас жыцьцё людзкое;
Як на чорнай на зямліцы
Грэху ня ўбывае…
Ох, ты пушча! Праўду баіш,
Пушча няжывая.
VII
Ніхто ўжо Мікіту болей
На сяле ня бачыў,
Дарма сем сіротак кліча,
Дарма ўдоўка плача.
