ДАНІЛКА
Праўду мамка кажа. Страшэнна нягодна жыць на сьвеце. Вось хоць-бы і мне такая бяда зрабілася: скрыпку старую, што была ў мяне раней, татка са злосьці паламаў, а цяпер і рабі што хочаш. Пакуль-жа я новую такую змайструю… Ну, але затое калі і зраблю, дык вот-жа. зайграю — цэлы сьвет дзіву дасца!
СТАРАЦ
А дзе-ж гаспадар ваш, пані гаспадыня?
ДАНІЛКА
Тата пайшоў у двор прасіцца, каб яшчэ трохі пачакалі і не выкідалі нас адгэтуль.
МАРЫЛЯ
Так, так. Сягоньня зышоў час наш выехаць, а мой нічога яшчэ сабе не прыстараўся.
СТАРАЦ
Дрэнна, вельмі дрэнна, калі так выходзіць. Свайго ня меўшы, — трэба легчы спаць ня еўшы.
ДАНІЛКА
Вось табе дык добра, дзедка: з аднэй хаты выкінуць, дык у другую пойдзеш.
МАРЫЛЯ
Усё-ж да апошняга часу думалі, што за намі зямлю прызнаюць, тым часам наадварот выйшла.
СТАРАЦ
Так, так, пані гаспадыня. Чалавек страляе, а чорт кулю носіць.
МАРЫЛЯ
Мой-жа чалавек — каб вы, дзедка, бачылі: за апошні час як набраў сабе нечага ў галаву, дык проста з розуму зыходзіць. Учарнеў, асунуўся, азыс, толькі таўпехаецца з кута ў кут, як сам ня свой. Баюся, дзедка, вельмі баюся, каб з ім, барані божа, чаго благога ня сталася.
