МАРЫЛЯ
Можа да каго з суседзяў можна было-б перабрацца да часу. Не прасіўся?
ЛЯВОН
Прасіўся і маліўся. У вадных няма месца, другія баяцца: „адвячаць“ яшчэ, кажуць, будзем з судом і законам ня жарты.
ЗОСЬКА
Дык як будзе, татка?
ЛЯВОН
Так будзе, як будзе! Ты, Сымон і Данілка служыць пойдзеце, а я з маткай вашай і з меншымі жабраваць пайду. Вось што будзе!
ДАНІЛКА
І я пайду жабраваць. Не хачу служыць.
ЗОСЬКА
(глуха)
Служыць пойдзем!..
МАРЫЛЯ
У жабраніну ісьці!.. Божа, божа!
ЛЯВОН
(як-бы сам да сябе)
Служыць і жабраваць! Ха-ха-ха! Зяблікі служыць і жабраваць! Бацькі і дзяды жылі на гэтым куску зямелькі. Вечна думалі жыць. Чынш плацілі, талаку рабілі ў двор, як паншчыну якую; пасеку карчавалі, будаваліся… вечна думалі жыць, а цяпер! Цяпер сын і ўнукі служыць і жабраваць… гаспадарскія сын і ўнукі. Ха-ха-ха!
МАРЫЛЯ
Я казала, што нічога ня выйдзе. Ці з багатым беднаму судзіцца? Пакуль з багатага пух, то з беднага дух. Цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле вывозілі ад пасеваў ад усяго дабра.
ЛЯВОН
А чаму стараверы выйгралі, хоць пазьней за бацькавага дзеда ў Баркох пасяліліся? Чаму?
