А ўсё такі нешта няцікава на сэрцы. І чаго яму, бедненькаму, не стае? Піць і есьці, дзякаваць богу, хватае; часам татка дае грошы і на сукенкі… Чаго, чаго, здаецца, тут хацець?.. Ох, ох, як-жа маркотненька! Прост, хоць зьбірай манаткі ды йдзі ўпрочкі з хаткі. Ужо вечарэе: зараз ня будзе як шыць, а трэба сягоньня канешне кончыць. Заўтра „пакровы“… у Міхалішках кірмаш… Эх, эх! каб хаця той прышоў, каго так хочацца сягоньня пабачыць.
|
Ой, ляцелі гусі дый з-пад Беларусі, |
Ну, ужо зусім няма як без агню шыць! Зараз трэба запаліць лямпу. Цямнее і цямнее, ночка набліжаецца, а яго як няма, так няма! А шчыра абяцаўся, шэльма, напэўна прысьці. (Шукае запалак і запальвае лямпу). І што гэты тата да яго мае. З таго часу, як даведаўся, што ён на мяне мілым вокам паглядае, — усё роўна, як чорная кошка між імі перабегла. Ён то нічога, але тата — дык жыўцом-бы яго зьеў. Ну, але тата сваё, Якім сваё, а я — сваё. Паглядзім, чый верх будзе: таткаў, ці мой, ці яго? (Падумаўшы). Казаў прыдзе сягоньня, каб там і ліха гарэла. „Трэба, кажа, сякую ці такую зрабіць пастанову. Мы кажа, ня дзеці — маем свой розум і можам сабой пакіравацца. Толькі ты, кажа, Паўлінка, павінна на гэта прыстаць канешне, бо іначай, кажа, згінем, як рудыя мышы“… (Ускочыўшы). Ай! нехта ідзе. Ён, ён, напэўна, ён!
ЗЬЯВА II
ПАЎЛІНКА — ЯКІМ
ЯКІМ
Вось і я — як тут быў! Добры вечар ясьне-пекнай паньне Паўлінцы. Што, золатца маё ненагляднае, прачакалася трохі мяне, ненавісьніка? (Глянуўшы на бакі). А ці нікога няма? (Гаворачы, падбліжаецца да ПАЎЛІНКІ, вітаецца і хоча абняць яе).
