ПАЎЛІНКА
Ого, скуль такая далікатнасьць? Рукам каля дзяўчыны дае волю бяз пытаньня, а як папяроску закурыць, дык пазваленьня просіць. Не пазваляю за тое, вось і ўсё тут!
ЯКІМ
А я закуру.
ПАЎЛІНКА
А я ня дам!
ЯКІМ
(бегаючы)
Ну, ужо годзе, годзе, Паўлінка! Болей нічому без твайго пазваленьня даваць волі ня буду.
ПАЎЛІНКА
Ну, калі так, то згода!
(Садзяцца. ЯКІМ курыць, ПАЎЛІНКА шые).
ЯКІМ
(памаўчаўшы)
Паўлінка!
ПАЎЛІНКА
Га! Ці пан Якім забыўся, як я завуся?
ЯКІМ
Ды не! Я хацеў-бы, золатца, сур‘ёзна з табой пагаварыць.
ПАЎЛІНКА
І-і!!! Ведаю я гэтыя сур‘ёзнасьці. Перш-на-перш будзе ці я люблю, пасьля — ці вельмі моцна, а пасьля — ці гатова ўсё чысьценька зрабіць, што чорнабрывы Якім захоча, а там, а там… і паехала, як на непадмазаных калёсах… Ці-ж ня праўда?
ЯКІМ
Праўда, то праўда, але ўсяму мусіць быць канец.
