ЯКІМ
Трудна, то яно трудна, але няма таго злога, каб ня вышла на добрае. Хоць-бы, прымерам, мы з табой так зрабілі: выбраўшы падхадзячую часіну, калі стары будзе ня ў злосьці, узяліся з табой за рукі, падышлі да яго, укленчылі і сказалі: так і так, наш добры бацячка, — я люблю Паўлінку, а я люблю Якімку — вельмі-вельмі — моцна, так, што і жыцьця нам аднаму без аднаго нямашака, ну дык супакойце нашы сэрцайкі, дайце нам пазваленьне ўзяць ды пажыніціся.
ПАЎЛІНКА
Э-э!!! Ня туды, мой дурненькі Якімка, паехаў! Уедзеш гэтак у нерат, што ні ўзад ні ўперад. Каб гэта яшчэ толькі з мамкай, то яно сяк-так, як табе ня раз я і казала, але са старым, дык чыстая бяда, настаяшчае гора. Хоць ты яму кол на галаве чашы, дык нічога ня выдзяўбеш. „На парог, кажа, каб і ня важыўся паказвацца; мазгаўню, кажа, гаду пашчапаю!“ Вось і рабі з ім, што хочаш! Каб мог, дык на першай асіне павесіў-бы цябе. Ну, і дзе-ж у такім разе набрацца сьмеласьці, ісьці кленчыць перад ім і прасіць пазваленьня?.. Задасьць такога пытлю і табе і мне разам, што і жаніцьба ў галаву не палезе.
ЯКІМ
Так, то яно так! Але я неяк усё яшчэ надзеі ня трачу, — а ну-ж адпусьціцца. Быў-жа такі час, што мяне любіў, ды нават у бядзе то тады, то сяды памагаў…
ПАЎЛІНКА
Быў час, але вадою сплыў. Памагаў, пакуль ня ўбачыў, што трэба і дачкою памагчы, а як да гэтага стала даходзіць, вось у ім і адазвалася шляхоцкая фанабэрыя. Другую песьню, цяпер пяе. Нож точыць… востра нож точыць родны мой татка на таго, каго сам калісь любіў і каго я палюбіла… (Устаючы, горача). І на векі вечныя любіць буду.
ЯКІМ
(памаўчаўшы, ласкава)
Паўлінка!
